wesoły
mający dobry humor, pełen radości i optymizmu; też: świadczący o takim stanie lub usposobieniu
Pan Stolnik wesoł wyszedł ze strzelbą na ganek (II) Umilknął wesoł, myśląc, że Hrabię ucieszył (V) Nigdy pono, Od czasu jako mury zamku podźwigniono, Który uraczał hojnie tylu szlachty bratów, Tyle wesołych słyszał i odbił wiwatów, Nie pamiętano takiej posępnej wieczerzy (V) I tak, kiedy we dworze sztab wesoły łyka, Za domem zaczęła się w wojsku pijatyka (IX). Ja człek poczciwy, ja was, Państwo Lachy, lubię, Że wy ludzie weseli (X) Ale Stolnik, jak zawsze, spokojny, wesoły, Dawał na zamku bale, zbierał przyjacioły (X)
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Stany ducha ↔ Radość-smutek