wczora
zob. wczoraj
Ja mówiłem wczora, Że polowanie nasze udać się nie może (II) Myśląc o wszystkiem, co mu wczora się zdarzyło, Rumienił się i wzdychał (IV) ci byli gniewliwsi niż wczora (IV). [Tadeusz] trafił, czy umyślnie, czyli też przypadkiem, Na wzgórek, co był wczora szczęścia jego świadkiem (V) Księże, tyś się wczora palił Do mojego kasztanka i gniadosza chwalił (VI)
Czlowiek i wszechswiat ↔ Apriori ↔ Czas