stróna
zob. struna
to jak proste stróny Długim warkoczem wiążą niebiosa do ziemi (X) mistrz na koniec strónami wszystkiemi Zagrzmiał i głosy zdusił, jakby wbił do ziemi (XII). Podbiega i na białej podaje mu dłoni Drążki, któremi zwykle mistrz we stróny dzwoni (XII) Potem gęściej siekł stróny jak deszczem nawalnym (XII) Razem ze strón wiela Buchnął dźwięk, jakby cała janczarska kapela Ozwała się z dzwonkami, z zelami, z bębenki (XII).
Czlowiek i wszechswiat ↔ Apriori ↔ Literatura i sztuka piękna ↔ Muzyka ↔ Muzyka instrumentalna