starzec
człowiek stary
Tu wszedłszy starzec głowę zadumaną skłonił I twarz zakrył rękami (II) Idąc kłaniał się damom, starcom i młodzieży (I). To mówiąc tabakierę podawał starcowi (I). Po obu stronach oczy roztargnione wodził, Nie mieszał się w myśliwych ni w starców rozmowę (II) Ale na przyźbie domu usiedli dwaj starce, Mając u kolan pełne miodu dwa półgarce (XI)
Czlowiek ↔ Człowiek jako istota żywa ↔ Życie ludzkie ogólnie: narodziny, fazy życia, śmierc