senny
taki, któremu chce się spać albo który jeszcze do końca się nie obudził
I słońce usta sennych promykiem poranka Draźni, jak dziewczę kłosem budzące kochanka (II). Tadeusz jeszcze senny leży (II) Ów patrząc wprost przed siebie, niby senny kroczy Jak po linie, ni w prawo, ni w lewo nie zboczy (III) O towarzyszu sennym całkiem zapomniano (IV). [Słońce] wpadło do ciemnicy Słupem ognistym, prosto sennemu na czoło (IV)
Czlowiek ↔ Człowiek jako istota żywa ↔ Sen