pokornie
uniżonie, z poczuciem własnej niedoskonałości
On zdjął konfederatkę, kłania się pokornie (XII) Czasem staje na miejscu, rękę grzecznie wznosi I żeby mimo przeszli, pokornie ich prosi (XII)
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Uczucia skierowane na siebie