kontusz
długa, wierzchnia suknia z rozciętymi rękawami, luźno zwisającymi lub zakładanymi na plecy tzw. wyloty. Strój, zapinany na guzy i haftki. Trafił do Polski z Węgier. Nosiła go szlachta i mieszczaństwo, był strojem świątecznym. Każdy mężczyzna przy kontuszu musiał posiadać zdobiony pas kontuszowy. W 1776r. kontusz stał się mundurem wojewódzkim.
Widać było z łez, które wylotem kontusza Otarł prędko, jak kochał pana Tadeusza (I). Sędzia, z boku rzuciwszy wzrok na Tadeusza I poprawiwszy nieco wylotów kontusza, Nalał węgrzyna i rzekł (I) I ogląda sam siebie, jak w żupanie białym, W granatowym kontuszu stał przed trybunałem (I) Przecież żupana ani kontusza nie kładzie, One służą ku wielkiej sądowej paradzie (IV) Tylko że siermięgi Nie noszą, lecz kapoty białe w czarne pręgi, A w niedzielę kontusze (VI).
Czlowiek ↔ Człowiek jako istota żywa ↔ Potrzeby istoty ludzkiej ↔ Odzież ↔ Odzież męska ↔ Garderoba