istny
przymiotnik podkreślający, że rzecz lub osoba, o których mowa, w pełni zasługują na nazwanie rzeczownikiem, który określają
Snuło się mnóstwo kształtów, których dziwne ruchy, Niby tańce, i dziwny ubior: istne duchy Błądzące po księżycu (III). Korab, istna Noego czworogranna skrzynia, Znany dziś pod prostackiem nazwiskiem stodoły (IV) przemknął jedno oko I widzi! istne zmory! dwie okropne twarze (IX) Pokaż no - rzekł śmiejąc się jenerał Dąbrowski - A to piękny scyzoryk, istny miecz katowski! (XII)
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Moralność ↔ Reputacja, honor-wstyd