grzecznie
uprzejmie; tak, jak nalezy dobrze wychowanej osobie
Przeprosiwszy go grzecznie, na miejscu swem siadła (I) Ona rzekła: ʺCzy to pięknie Tak krzyczeć? czy to grzecznie? Ten pan was się zlęknie (III). Zosia grzecznie dygnęła, on skłonił się nisko, Chciał coś do niej przemówić (V) Wszak proszę Pana grzecznie (III) Patrzcie mnicha! Że go przyjmuję grzecznie, chce mnie za nos wodzić (VI). Wtem lewymi rękami odkrywają głowy I kłaniają się grzecznie (IX)
Czlowiek ↔ Czlowiek jako istota spoleczna ↔ Życie społeczne ogólnie ↔ Stosunki społeczne ↔ Etyketa, tradycje i obyczaje