dumać
rozmyślać, roztrząsać coś w myślach; medytować
Podróżny długo w oknie stał patrząc, dumając (I) On milczał, szczyptę wziętą z tabakiery ważył W palcach i długo dumał, nim ją w końcu zażył (I) Tu kapusta, sędziwe schylając łysiny, Siedzi i zda się dumać o losach jarzyny (II) Hrabia oczy w dom utkwił i natężył ucho, Zawsze dumał, a strzelcy zawsze nieruchomie Za nim stali. (II) Każdy dumał i rzucał dokoła wejrzenie, Jak gdyby kogoś szukał (III) A wodze wśród cichego dumają namiotu (III). Wyrwał się z myślą ku szczęśliwym czasom I dumał, myślił o swojej krainie... [Epilog]
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Myślenie ↔ Informacje ogólne (Myślenie)