czamarka
zob.czamara. W poemacie to ubranie Tadeusza Kościuszki, które nosił, żeby podkreślić swoje poglądy demokratyczne
Tu Kościuszko w czamarce krakowskiej, z oczyma Podniesionymi w niebo, miecz oburącz trzyma (I) ʺBa - przerwał Rymsza - przecież widziałem za młodu Kościuszkę, Naczelnika naszego narodu: Wielki człowiek! A chodził w krakowskiej sukmanie, To jest czamarceʺ. - ʺW jakiej czamarce, Mospanie? - Odparł Wilbik. - To przecież zwano taratatkąʺ (IV).
Czlowiek ↔ Człowiek jako istota żywa ↔ Potrzeby istoty ludzkiej ↔ Odzież ↔ Odzież starożytna