boleść

wielki smutek, żal

Hrabia widział w nich obraz elizejskich cieni, Które chociaż boleściom, troskom niedostępne, Błąkają się spokojne, ciche, lecz posępne (III). Ryk okropny! boleści, wściekłości, rozpaczy (IV) Tak mistrz doskonały Wydał okropność szturmu, że wieśniaczki drżały, Przypominając sobie ze łzami boleści Rzeź Pragi, którą znały z pieśni i z powieści (XII) Gdy wróg ostatni wyda krzyk boleści, Umilknie, światu swobodę obwieści [Epilog]

Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Stany ducha ↔ Zmartwienie