Zosia
Zofja Horeszkówna, córka Ewy i wnuczka Stolnika Horeszki. Dziadek Zosi zginął z ręki Jacka Soplicy, matka zmarła na Syberii. Maleńka Zosia pozostała w kraju. Jacek polecił bratu zaopiekować się osieroconym dzieckiem. Zosia ma zaledwie czternaście lat. Pod fachową opieką Telimeny wkracza właśnie na salony, na razie – soplicowskie. Tadeusz zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia, a ona całym sercem odwzajemnia uczucie, zamierza być wzorową żoną Tadeusza i gospodynią w Soplicowie.
A więc o Tadeusza już wyrzekli losie I chcą, by się ożenił, aby pojął Zosię, Wychowankę Wać Pani (III) Prawda, bardzo młodzi, Szczególnie Zosia mała, lecz to nic nie szkodzi (III) Ja jej ręką rządzę, Ja sama! Że pan Jacek dawał był pieniądze Na wychowanie Zosi i że jej wyznaczył Małą pensyjkę roczną (III) Byłam jej piastunką, Jestem krewną, jedyną Zosi opiekunką (III). Warto by też pomyślić o Hrabiego losie - Czyby się nie udało podsunąć mu Zosię? Niebogata, lecz za to urodzeniem równa, Z domu senatorskiego, jest dygnitarzówna (V).
Czlowiek ↔ Czlowiek jako istota spoleczna ↔ Życie społeczne ogólnie ↔ Imię człowieka ↔ Imię, nazwisko człowieka ↔ Imiona bohaterów literackich