Waszeć

zob. Waszmość

I Waszeć z nami ruszysz, Sędzio, mój sąsiedzie (I) Jeszcze Waszeci mniejsza - zawołał Juraha. - Waszeć z pradziadów chłopów uszlachcony szlacha (IV) A Waszeć, panie śmiałku, co wyzywasz starce, Obaczym, czyli jesteś tak strasznym rycerzem (V) Panie Prusak! że Waszeć sędziowską handlujesz Parą wicin mizernych, to już zań gardłujesz? (VII) Mój Tadeuszku - rzekł stryj - czy Waszeć kąpany W gorącej wodzie (VIII)

Czlowiek ↔ Czlowiek jako istota spoleczna ↔ Życie społeczne ogólnie ↔ Język ↔ Etykieta językowa