Dydo
Dydona (również Elissa; łac. Dido, poetycki przydomek Didona nadał jej Wergiliusz) – według legendy spisanej przez historyka sycylijskiego, Greka Timajosa, w IX w. p.n.e. oraz rzymskiego autora Pompejusza Trogusa, z dalekiego Tyru zbiegła garstka jego mieszkańców na północne wybrzeża Afryki, przywódczynią kolonistów była Dydona (zwana też Eliszą, Elissą), która uciekła, ponieważ brat Pigmalion zabił jej męża Acharbasa. Gdy wysiedli na ląd, otoczyli ich Numidyjczycy (autochtoni) i zaczęły się pertraktacje. Ostatecznie Dydonie użyczono takiego skrawka ziemi na wybrzeżu, jaki obejmie skóra wołu. Dydona pocięła ją na wąskie paski i objęła nimi miejsce, na którym wzniesiono Byrsę (łac. ʺskóraʺ), akropol Kartaginy.
Wszak wiecie Waćpanowie, jak królowa Dydo Przypłynęła do Libów i tam z wielką biédą Wytargowała sobie taki ziemi kawał (IV) Nowa Dydo (treść Księgi Ósmej)
Czlowiek i wszechswiat ↔ Apriori ↔ Wiara, religia ↔ Religia ↔ Mitologia i niechrześcijańskie wierzenia religijne