«Слово о полку Игореве»: Параллельный корпус переводов: Белорусский перевод Н. Соскевича

Белорусский перевод Н. Соскевича

Слова пра паход Ігараў / Па заказу Грамадскага абʼяднання «Тураўскае навукова-асветніцкае таварыства»; Уклад., аўт. прадмовы М. А. Саскевіч; Пераклад М. А. Саскевіча. — Тураў; Мінск: Тэхнапрынт, 1999. — 55 с.

1. Не лёпшэ ці нам будзе, брація, пойначыці старым словом трудных повесцёў поход Ігороў, Ігора Светослаўліча?
2. Пойначыці да й песнею по булінах сёго ўрзм'ені, а не по замусленню Боянову.
3. Боян бо відушчы а ек кому хоцеўшы песню складаці, росцілаўса воўёркою по дзерэву веку, шэрым воўкбм по земле, шызым ворлом под хмары.
4. Успомнімо сказы про ўрэм'е первух усобіц. Тоды пусцяць дзесецх. соколбў на стадо лебедзеу да ек которы долецеўшы, то перэдні лебедзь песню запёўшы -старому Ерославу да храброму Мсціславу, шо зарэзаў Рэдзедзю перэд полкамі Косожскімі, да красному Роману Светослаўлічу.
5. Боян жэ, брація, не дзесець соколбў на стадо лебедзёу пускаўшы, а свое чароўные палцы на струны ўвоскдадаўшы да воны самі князём славу крокоталі.
6. Почнемо ж, брація, повссце етэ от старбго Уладзімера до цеперэшнёго Ігора, шо сцегнуў розум крэпосцю своею і повострыў серцэ свое смелосцю,
7. набраўса боёвого духу да построіў свой храбры полк на землю Половецку за землю Руску.
8. Тоды Ігор зірне на светлэ сонцэ і бачыць од ёго зацменнем усе свое войско прыкрытэ.
9. I говорыць Ігор к дружьгаі своей:
10. "Брація і дружыно! Лепш убіту буці, чым полбнену буці,
11. а ўвосядомо, брація, на свое буйстрые коні да побачымо сінего Дону".
12. Славу князю вум похоцёў і жалбшчы (страх охвота) ўсмаковаці Дону велікого ёму знаменне сонца заступілі (заступіла).
13. "Хочу бо, — говорыць, — пікою прыломаці конец поля Половецкого, з вамі, Русічы, хочу голову свою прыложыці - ай і любо попіці шоломом Дону".
14. О, Бояне, соловёю старбго ўрэм'ені! А ты б етые полкі ўшчоўкаў, скачучы словом подзерэву веку, летучы розумом под хмары, звіваючы славу на ўрэм'ені, шо пройшло і шо йдзе (обвіваючы славою ўрэм'е, шо пройшло і шо йдзе), рыскаючы ў сцежку Трояна церэз поле да на горы.
15. Запеці було песню Ігору, Трояна ўнуку:
16. "Не бура соколбў несе церэз поле шыроке - галок хмары несуцца к Дону велікому".
17. Ці опеці було, відушчы Бояне, Велеса ўнучэ:
18. "Коні ржуць за Сулою -звініць слава ў Кіеві. Трубу трубяць у Новоградзі - стояць сцягі ў Пуціўлі".Ігор жджэ мілого брата Усеволода.
19. I кажэ ёму Буй Тур Усеволод:
20. "Одзін брат, одзін свет светлы - ты, Ігору! Ободва е Светослаўлічы!
21. Седлай, браце, свое буйстрые коні,
22. а мое то готовуе, осёдланые коло Курска наперэду.
23. А мое то куране бойцэ-молодцэ: под трубамі сповітые, под шбломамі годбваные, з кончыка пікі вукормлёные,
24. пуце ім ведбмуе, рову ім знаемуе, лукі ў іх тугіе, стрэлковіцы роз'язаные, шаблі нагостраные,
25. самі скачуць а ек шэрые воўкі ў полі, шукаючы собе чэсці, а князю славу".
26. Тоды ўвоступіў Ігор-князь у златэ стрэм'е і поехаў по чыстому полю.
27. Сонцэ ёму зацменнем пуць заступаўшы,
28. ноч ёму стогнаўшы грымбтою, птушбк збудзіла, свіст звер'я подняўса,
29. Дзіў забіў крыламі (стрэпенуўса), зове з верхоўя, крычыць послухаці землю нёнзаему - і Волзі, і Помор'ю, і Посулью, і Сурожу, і Корсуню, і тобе, Цьмутороканскі камённы чоловек.
30. А Полоўцы неготовумі дорогамі побегшы к Дону велікому. Стуконяць возы ў поўноч, лебедзс гегёчуць пужаные (на рэцэ лебедзё росплуліса пужаные).Ігор к Дону войско ведзе.
31. Ужэ бра беды ёго пасуць птушкі.по дубоўю, воўкі грымбту сторбжаць по ровох, ворлы клёкетом на косці звероў зовуць, лісы брэшуць на чырвоные шчыты.
32. О, Руска земле! Ужэ за гбр-за гбр ты!
33. Доўго на ноч змеркаецца.
34. Светова зара запала, цёмрыва поле покрыла
35. шчоўканне солоўінэ ўвосыпіла, гбмон галоч'я збудзіла.
36. Рускіе веліке поле чырвонымі шчытамі перэгородзіўшы, шукаючы собе чэсці, а князю - славу.
37. 3 ранку ў п'ятніцу потоптаўшы поганые полкі Половецкіе да, россыпаўшыс стрэламі по полю, поперлі красных дзевбк Половецкіх, а з імі і золото, і покрывала, і перэліўчаты бархат.
38. Накідкамі і плашчамі і кожухамі сталі гаціці по болотбх і по гразбці і ўсякім шмаццем узорыстым Половецкім.
39. Чырвоны сцяг, бела кброга, посерэбраны кій з чырвоным чубком - храброму Светослаўлічу!
40. Дрэмле ў полі Олегове хоробрэ гнездо. Далёко залецело!
41. Не було вонэ на обіду порбджанэ ні сбколу, ні кбршаку, ні тобе, чорны ворон, поганы Полоўчьше!
42. Гзак бежыць шэрым воўкбм, Кончак ёму след правўе к Дону велікому.
43. Другбго дня вельмі рано крывава зара светова розгораецца,
44. чорные хмары з мора йдуць, хочуць прыкрыці чотыры сонцы, а ў іх трэпечуць сініе блісковіцы.
45. Буці грымбці велікой, іцці дожджу стрэламі з Дону велікого!
46. Тут пікам прыломацца об шчыты, тут шаблям зашчэрбіцца (прытупіцца) об шблому Половецкіе - на рэцэ на Каялі, у Дону велікого.
47. О, Руска земле! Ужэ за гбр-за гбр ты!
48. От ветры, Стрыбожы ўнукі, веюць з мора стрэламі на храбрые полкі Ігорову.
49. Земля гудзе од копут, рэкі мутные цекуць, пара й роса поле прыкрываюць (хмары пулу поле прыкрываюць).
50. Сцягі показваюць: Полоўцы йдуць от Дона і от мора
51. і от усіх сторон Рускіе полкі обступіўшы.
52. Дзеці бесову крыком поле перэгородзіўшы, храбрые Рускіе перэгородзіўшы чырвонымі шчытамі.
53. Яры Тур Усеволодзе! Стоіш на борбні, пурскаеш на ворогбў стрэламІ, гракаеш об шолому мечамі сталёвумі (закалённымі).
54. А ек Тур поскакаўшы, своім златым шбломом посвечваючы - да тама лежаць поганые голову Половецкіе.
55. Скёпкі отколваюць твое шаблі калёные от шоломоў Оварскіх, Яры Тур Усеволодзе!
56. Церпіць раны до жывого м'яса, брація, забуў, шо з князёў, то берэгціса трэ, і ў градзі Чэрнігові бацька златого прэстола і свое мілое хоці красное Глебоўны звучая-збучая, пірога і ласку.
57. Булі векі Трояна, мінулі лета Ерослаўля, булі походы Олегову, Олега Светослаўліча.
58. Той бра Олег мечэм ліхо коваўшы і стрэлы по земле сееўшы.
59. Ступае ў златэ стрэм'е ў градзі Цьмуторокані
60. да той звон ёму чуе прэдок велікі Ерослаў з неба.
61. А сын Усеіволода Уладзімер увесь ранок вушы закладаўшы ў Чэрнігові.
62. Борыса ж Вечэслаўліча слава на суд прыведзе да над Канею-рэкою зелёною попонкою трава накрывала за зло Олегове храброго молодого князя.
63. З тое ж Каялы Святополк поповёз бацька свого на вісў між венгерскімі кбнямі к святой Сохвеі к Юеву.
64. Тоды пры Олегу Горэслаўлічу сеюцца і ростуць уеобіцы, погібае жызня Даждж-Бога ўнука, у княжьгх спотычках (бойках) век чоловечы скорочваўса.
65. Тоды По Руской земле рэдко оратаё на роллё покрыкваюць да часто вороны крачуць, мерцвякоў собе дзелячы, а галкі по-своёму гомоняць, хочуць полецець на наеддзе.
66. То було-о ў тые бітву, ў тые походы. А така бітва не чуласа. З ранку до вечора, з вечора до света лецяць стрэлы калёные, грымаюць шаблі об шблому, трэшчаць пікі сталёвуе
67. ў полі бедовом серэд земле Половецкое. Чорна земля под копутамі косцьмі була посеена, а крывёю політа, тугою ўзышоўшы по Руской земле.
68. Шо мне шуміць, шо мне звініць
69. далеко рано перэд световою зарою? Ігор полкі заворочае: шкода бо ёму любого брата Усеволода.
70. Біўшыса дзень, біўшыса другі, трэйцёго дня к поўдню ўпаўшы (падаўшы) сцягі Ігорову.
71. Тут два браты розлучыліса на берэзі буйстрой Каялы,
72. тут крывавого віна не досталосо,
73. тут пір кончыўшы храбрые Рускіе: сватоў попоіўшы, а самі полёгшы за землю Руску.
74. Унурыласа (згінаецца) трава од жалбшчэй, а дзерэво з тугою к земле прыклонілосо.
75. Ужэ, брація, невесёла годзіна настала, ужэ пустош сілу (сілу нашу) прьпсрыла.
76. Увостала обіда (зло) ў сілах Даждж-Бога ўнука, увоступіла дзевою на землю Трояна, подняла валы на сінём моры лебедзінымі крыламі ў Дону плешчучы, спужала добрэ ўрэм'е.
77. Усобіца князём на погану погібель, доказвае бо брат брату: "Ето мое і то мое ж". I почаўшы князё про малэ "ето веліке" казаці, а самі на себе ліхо коваці,
78. а поганые з усіх сторон прыходзілі з войнамі на землю Руску.
79. О, далеко залётае сокбл, птушбк б'ючы - до мора.
80. А Ігорова храброго полка не ўвоскрэсіці.
81. Полёг полк - крыкнуў Карна, і Жаля поскакаў по Руской земле,
82. душы опекваючы полым'ем у розі (спекоту ў душы кідаючы з вогнёвого рога). Жонкі рускіе ўвосплакалі, голосячы:
83. "Ужэ нам своіх чоловекбў ні муслею змусліці, ні думбю здумаці, ні вочыма ўвоглёдзеці, а золота і серэбра ні чутонысі потрэпаці!"
84. Да поўніцца бо, брація, Кіеў тугою, а Чэрнігоў напасцямі.
85. Бедованне розлілос по Руской земле, жалошчы велікіе цекуць серэд земле Рускіх.
86. А князе самі на себе да ліхо ковалі,
87. а поганые самі да з бедою' набегвалі на Руску землю, збіраючы дань по белу лічыку з двора.
88. Тые бра два храбрые Светослаўлічы Ігор і Усеволод ужэ зло збудзілі, которэ ўвосыпіў буў бацько іх Светослаў, грозны велікі кіеўскі князь бураном:
89. прытрэпаў буў своімі сілнымі полкамі і сталёвумі мечамі (закалённымі мечамі), наступіў на землюПоловецку, прытоптаў погоркі і рову, сколоціў рэкі і доліны, ссушыў руч'е і болоцьвіны. А поганого Коб'яка з крука мора (рэкі) от залезных велікіх полкоў Половецкіх ек віхор вўцубнуў - і ўпаў Коб'як у градзі Кіеві, у городцэ Светослаўля.
90. Там Немцы і Венедзічы, там Грэкі і Морова спеваюць славу Светослаўлю, докораюць князя Ігора, шо ўпусціў богацце на дно Каялы, рэкі Половецкое, Руского золота насыпаўшы (Рускіх богатыроў погубіўшы).
91. Тут князь перэсеў з седла златого ў седло полонного.
92. Засмуціліса сцены кругом городоў, а веселосць загасла.
93. А Светослаў муцён сон бачыць
94. у Кіеві на гбрах. "На ноч з вечора накрываюць мене, — росказвае, - чорною дзерўгою на лбжку з дуба,
95. чэрпаюць мне цёмнэ віно на губе настбянэ,
96. сьшлюць мне на грудзі з дохлых (обвіслых) стрэлковіц кблкі жэмчуг велікі
97. і лашчаць мене. Ужэ стбля без балок у моёй хороміні златоверхой.
98. Усю ноч з вечора шэрые вороны каркалі
99. коло Плеснеска, на болбнні буў потоп от Кіянкі-рэкі інёссаксінбму мору".
100. I говораць боярые князю:
101. "Ужэ, княжэ, дума вум полоніла.
102. Ето бра два сокблы злецелі з бацькового прэстола златого пошукаці града Цьмутороканя а й і любо напіціса шоломом Дону. Ужэ соколбм крылца прыпешылі (перэбілі) поганые шаблямі да іх самух спуталі путамі залезнымі.
103. Цёмно бра стало ў трэйці день: два сонцы змерюгі, ободва палаючые стоўпу загаслі і ў моры схаваліса і з імі молодые месецы Олег і Светослаў цеменню заволокліса.
104. На рэцэ на Каялі цемрыва свст покрыла:
105. по Руской зсмле роскінуліса кіпцюстыо Полоўцы ек цігры вуводок да веліке бойство ўпало (пойшло) Хінове.
106. Ужэ понёсса наговор на похвалёнэ,
107. ужэ трэснула нужда на волю,
108. ужэ ўрэзаўса Дзіў у землю.
109. Етэ бра Гоцкіе красные дзеву опеўшы на берэзі сінёму мору, звонячы Рускім золотом, спеваюць про ўрэм'е ек Буса забілі, колыхаюць помсту Шароканёву".
110. – – –
111. Тоды от велікого Светослава злецело златэ слово з слёзамі змешанэ. Кажэ:
112. "О, мое сыночкі, Ігору і Усеволодзе! Рано ето почалі Половецку землю мечамі цвеліці, а собе славу шукаці. Без чэсці подолялі, без чэсці кроў погану пролілі.
113. Серцы храбрые гарачым залезом кованые (куюцца) , а смелосцю закалёные (закальваюцца).
114. А ву шо ўчвбрылі на мою срэбрану сівіну?"
115. "А ўжэ не бачу ўласці сілного і богатого і з велікім войском брата мого Ерослава з Чэрнігоўскімі боярымі, з Могутамі, і з Татранамі, і з Шэльбірамі, і з Топчакамі, і з Рэвугамі, і з Ольберамі. Етые бра без шчытоў з зачоббтнікамі (сокеркамі, кіндокаламі) з крыком полкі перэмогаюць, звонячы ў прадзедову славу".
116. Але кажэ: "Набіраймоса духу да перэдню (нову) славу самі добудомо да задня (стара) сама нас нойдзе (сама на нас подзеліцца).
117. А ці дзіво нам, брація, старэ молодзіці?
118. Колі з сбкола пер'ейко лезе, вусбко птушбк увозбівае, не дасць гнезда свого ў обіду.
119. Але ето зло, шо князё мне не посббцы:
120. цепер нам чорна годзіна вертаецца.
121. Коло Рымoва крычаць под шаблямі Половецкімі, а Уладзімер под нападамі, у ранах.
122. Туга сыну Глебову!"
123. Велікі княжэ Усеволодзе! Не думою б тобе прылецеці здалёк бацька злата прэстола поберэгці.
124. Ты ж можэ'ш Волгу весламі росплескаці, а Дон шоломамі вуліці.
125. Ек жэ бу ты буў, то була б полонна по ногацю серэбра, а полонны по рэзаню.
126. Ты бра можэш посуху жывумі шэршнямі біці, удалымі сынамі Глебовумі!
127. Ты, буй Рурычэ і Давудзе! Не чужые вам воярэ ў золочоньгх шоломах по крыве плаваўшы.
128. Ці ж чужа храбра дружына рыкаюць ек туры, пораненые шаблямі калёнымі ў полі нёнзаёмом?
129. Увоступеце, господніе, у златэ стрэм'е за обіду сёго ўрэм'ені, за раны Ігорову, боёвого Светослаўліча!
130. Галіцкі Восіммуслей Ерославе! Вусоко седзіш на своём з золота кованом прэстолі, подпер горы Карпаты своімі залезнымі полкамі, заступіў королю пуць, зачыніў Дунай-ворота, провёў войско церэз хмары ў горах, суды судзіш до Дуная.
131. Бураны твое по землях ідуць, одчыняеш Кіеву ворбта, стрэляеш от бацька злата прэстола ў султана за землямі (на крае света).
132. Стрэляй, господні, погапого Кбшчыя (Ведзьмака) - за землю Руску, за раны Ігорову, боёвого Светослаўліча!
133. А ты, буй Романе і Мсціславе! Храбра мусля несе ваш вум на дзело.
134. Вусоко несецца на дзело бойцоўске, ек сокбл на ветрбх роскрыліўса, хочучы птушку з вушыны б'ючы подоляці.
135. Сеткі бра на вас залезные, шолому Лацінскіе з надбороднікамі. Од вас загрымела (затрусілас) земля і багато стран - Хінова, Літва, Дзерэмела і Полоўцы - пікі свое покідаўшы, а голову свое схіліўшы под тымі мечамі закаленнымі.
136. Але ўжэ, княжэ, к Ігору рострэпало сонца свет. А дзерэво не добром лісце зроніло (скінуло):
137. по Росі і по Суле грады подзеліўшы ворогі. А Ігорова храброго полка не ўскрэсіці.
138. Дон тобе, княжэ, шуміць-плешчэ (крычыць) і зове князёу на бітву.
139. Олеговічы, храбрые князё, готовуе на войну.
140. Інгвар і Усеволод і ўсе тры Мсціслаўлічы, не з худого гнезда шэсцікрылцы - сокблы! Не по бедньгх жэрэббх собе ўласць роздзельваць.
141. Для чого вам златые шолому і пікі ляцкіе (б'ючые) і шчыты?
142. Загородзеце полю (полоўцам) ворбта своімі гойстрымі стрэламі - за землю Руску, за раны Ігорову, боёвого Светослаўліча.
143. Ужэ бра Сула не цечэ срэбранымі струменямі к граду Перэслаўлю і Дзвіна болбтамі цечэ до тых грозных полочан под крыком поганых.
144. Одненькі ж Ізяслаў, сын Васількоў, позвоніў своімігойстрымі мечамі об шолому літоўскіе, прьггроп (помуціў) славу дзеда свого Усеслава да сам под чырвонымі шчытамі на крывавой траве прытрэпаны Літоўскімі мечамі зыходзіць крывею
145. і шэпчэ:
146. "Дружыны твоей крылы, княжэ, вороны надзелі, а кроў зверэ полізаўшы" ("Дружыну твою, княжэ, воронье крыламі накрыло, а зверэ кроў полізаўшы").
147. Не було тут брата Брэчэслава, ні другого -Усеволода, одненького ж жэмчужна душа злецела з храброго цела на небо круз золотэ моністо хмар на заходзі сонца.
148. Засмуціліса голосы, заўяла веселосць, трубу трубяць Городзенскіе бедуючы.
149. Ерослава ўсе ўнукі і Усеслаўля! Ужэ ж опусцеце сцягі свое, схавайце (увоткнеце) мечэ свое ўрэдные,
150. ужэ бо вускочыце з дзедовуе славу.
151. Ву бра своімі спотьічкамі (бойкамі) начынаеце наводзіць поганьгх на землю Руску, на клопот жы'зні Усеслаўля.
152. На котору бо буць гвалту от земле Половёцкое!На сёмом (последнём) веку Трояна
153. кінуў Усеслаў жэроб на дзеўку (дзело) собе любу (любе).
154. Да з ходуноў на коня сеў і поскакаў к граду Кіеву і дотыкнуўса кіем злата прэстола Кіеўского.
155. Скачэ од кіеўлян лютым звером опбўночы з Бела-града, схаваны ў тумані цемрыву,
156. упарану важные тры кусы дрбуў (зробіў): одчыніў ворбта ў Новоград, рознёс славу Ерослава,
157. скочыў вбўком до Немігі з Дудуток.На Немізі снопу сцелюць головамі, молоцяць цэпамі сталёвумі, ввюць душу од цела.
158. Немігі крывавуе берэгі не добрым зернем булі засеены, засеены косцьмі Рускіх сыноў.
159. Усеслаў князь людзям судьі судзіўшы, князём грады дарыўшы, а сам уночы воўком рыскаўшы - з Кіева дорыскваўшы до дыму з коміноў Цьмутороканя, велікому Хорсу (красному Сонцу) воўком пуць перэрыскваўшы (перэсекваўшы).
160. У Полоцку позвоніўшы заутрэню рано ў святой Сохвеі ў звбны, а вон у Кіеві звон чуе.
161. А хоць і чароўна душа ў смелом целі - да часто бедамі страдаўшы.
162. Такому відушчы Боян і праву прыпеуку муслёну казаў:
163. "Ні хітрому, ні способному, ні ек птушка летучому й ходзячому -суда Божого не міноваці".
164. О, стогнаці Руской земле, успомніўшы первуе годы і первух князёў.
165. Того колісьнёго Уладзімера ўрэм'е не прыгвоздзіць було к горам Кіеўскім.
166. Ёго бра цепер стаўшы одные сцягі Рурыкову, а другіе Давудову да разно імі дзержална воздух роспорваюць.
167. Разно пікі спеваюць.
168. На Дунаю Ерослаўны голос чутнб, чайкою жалослівою ранокігічэ:
169. "Полечу, — кажэ, — чайкою поўз Дунай,
170. намочу белы-срэбраны рукаў у Каялі-рэцэ,
171. вўтру князю крывавуе ёго раны на гарачом ёго целі".
172. Ерослаўна рано плачэ ў Пуціўлі на боронной сцене голосячы:
173. "О, ветрэ-ветрыло! Нашчо, господні, так моцно вееш?
174. Нашчо несеш Хіноўскіе стрэлкі на своіх небачымух крылцах на мого чоловека воярбў?
175. Ці мало ты бачыў гора, под хмарамі веючы, гутаючы (гонячы) корабле на сінём моры (по сінёму мору)?
176. Нашчо, господні, мою веселосць по ковуллю розвеёў?"
177. Ерослаўна рано плачэ Пуціўлю-городу на боронной сцене, голосячы:
178. "О, Днепрэ Славуцічу! Ты промуў ход у каменных горах круз землю Половецку.
179. Ты гутаў (нёс) на собе дубу Светослаўля до полка Коб'якова.
180. Прыгутай (прынесі, прьшлаў), госпбдні, мого чоловека ко мне, шоб не слала к ёму слёз по мору рано".
181. Ерослаўна рано плачэ ў Пуціўлі на боронной сцене, вуголошвае:
182. "Светлэ й трысветлэ сонцэ! Усім цёпло і красно свеціш.
183. Нашчо, госпбдне, пусціло гарачые свое лучэ на мого чоловека вояроў? У полі безводном спекбтою ім лукі спраглб (спекбту з лучоў спрало), тугою ім стрэлковіцы затыкнуло (заткало)".
184. Заплескало морэ пoўночы (морэ к поўночы), ідуць змеркання туманы (на змерканні туманы). Ігору князю Бог пуць показвае з земле Половецкое на землю Руску, к бацька златому прэстолу.
185. вечэрня зара. Ігор спіць, Ігор чуе, Ігор думкою поле мерае от велікого Дону до малого Донца.
186. Конь стоіць. Опбўночы свіснуў Оўлур за рэкою - дае князю про себе знаці. Князю Ігору пора ўцекаць.
187. Крыкнуў вон. Башні Половецкіе насторожыліса. ІІрыняла крьпс (голос) земля да ўвосшумела трава.
188. А Ігор князь поскакаў горностаем к чэрэту і белым гоголем на воду,
189. кінуў цело на буйстрого коня і скочыў з ёго шэрым воўком
190. і послаўса ў бегу к лугу Донца і полецеў сокблом под хмарамі, збіваючы гусей і лебедзбў к снеданню, обеду і вечэры.
191. Колі Ігор сокблом лецеў, тоды Оўлур воўкбм слаўса, струшваючы собою студзёну росу, перэгоняючы бра своіх буйстрьгх коней.
192. Донец говорыць:
193. "Княжэ Ігору! Не мало тобе песён будзе, а Кончаку нёлюбу, а Руской земле радосці".
194. Ігор кажэ:
195. "О, Дончэ! Не мало тобе песён будзе, шо гутаўшы князя на валах, слаўшы ёму зелёну траву на своіх срэбраных берэгбх, одзеваўшы ёго цёплымі туманамі под голлем зелёного дзерэва.
196. Сторожыўшы ёго гоголем на водзе, чыркамі на буйстрэ, рыбакамі на ветрбх".
197. "Не така, — кажэ, — рэка Стугна: худы струмень мае, попіўшы (увобраўшы) чужые рэчкі, дубў збівае на кбсы, молодзёнького князя Росціслава закрыла на дне. Над прымблом (Росціслава закрыла. На Днепрэ над прымолом)
198. плачэ маці Росціслаўля по молодзенькому князю Росціслаўлю.
199. Унўрыліса цветы от жалбшчэй, а дзерэво :і тугою к земле прыклонілосо".
200. А то не сорокі ўвострэкоталі - по следу Ігорову едуць І'зак з Кончаком.
201. Тоды вороны не крачуць, галкі помоўклі, сорокі не трэскочуць,
202. гады отпоўзваюць толькі. Дзятлы тўканнем пуць Ігору к рэцэ показваюць, солоўе весёлымі песнямі свет душэ даюць.
203. Кажэ Гзак Кончаку:
204. "Ек сбкол к гнезду леціць - соколка а рострэляём своімі злачонымі стрэламі".
205. Говорыць Кончак до Гзы:
206. "Ек сбкол до гнезда леціць - соколка а опутаём красною дзеўкою".
207. I говорыць Гзак до Кончака:
208. "Ек ёго опутвацімо красною дзеўкою - не будзе нам ні соколка, ні нам красное дзеўкі да почнуць нас птушкі біці (клёваці) ў полі Половецком".
209. Спеваў Боян з Ходзіною, Светослаўля песнярэ, опевалі даўне ўрэм'е Ерослава, Олег іх любіў слухаць:
210. "Трудно голове без рук, зло целу без голову". Так і Руской земле без Ігора.
211. Сонцэ свеціцца на небі - Ігор-князь у Руской земле.
212. Дзеўкі спеваюць на Дунаю - уюцца голосы церэз морэ до Кіева.
213. Ігор едзе по Борычову к святой Богородзіцы Пірогошчой.
214. Сёла радые, грады весёлые.
215. Пеўшы песню старым князём, а потом - молодым пеці!
216. Слава Ігору Светослаўлічу,Буй Туру Усеволоду,Уладзіміру Ігоровічу!
217. Здороўя, князе і дружына,да шоб перэббралі за хрысціянпоганые полкі.
218. Князём слава да дружыні! Амінь.

Ссылка

Если вы используете корпус в научной работе, пожалуйста, сошлитесь на эту публикацию:

Орехов Б. В. Параллельный корпус переводов «Слова о полку Игореве»: итоги и перспективы // Национальный корпус русского языка: 2006—2008. Новые результаты и перспективы. — СПб.: Нестор-История, 2009. — С. 462—473.